We kwamen op zondag terug van vakantie. En op maandag begonnen de scholen weer. Dat is even omschakelen.
Sinds de oudste naar school gaat, is de sportschool in de zomervakantie gesloten. Omdat we in de middag en avonden altijd werken, hebben we weinig vrije tijd met het gezin. En dat halen we in de zomervakantie in. Heerlijk! We hebben echt van het begin tot het eind genoten.
En dan is het ineens maandagochtend. De wekker gaat, lunchtrommels moeten gevuld (o ja, eerst naar de bakker), gymspullen ingepakt en de nodige materialen (wat zijn chromebookoortjes??) moeten mee naar school.
Dit jaar mochten ze voor het eerst allebei naar school, dus dat betekent twee jongens schoon en aangekleed op school krijgen. Op tijd. Ik vind het een beste uitdaging.
Het lijkt alsof andere ouders dat allemaal supergoed voorbereid hebben. Ik stel me zo voor dat alle spullen dan netjes klaarliggen. Dat er vers brood en fruit in huis zijn, en dat de nieuwe gymschoenen klaarliggen. Bij ons is dat altijd rennen en vliegen op het laatste moment.
Maar net op tijd, is ook op tijd :)
Samen naar school
In de zomervakantie is de jongste vier jaar geworden. Hij mag nu ook naar school. Eindelijk, vindt hij zelf. De eerste dag na zijn derde verjaardag zei hij het al: ‘Als ik de volgende keer jarig ben, dan word ik vier en mag ik ook naar school.’ Hij heeft het hele jaar afgeteld en nu mocht hij ook.
Toen hij net wakker werd, was het heel even spannend. Hij realiseerde zich dat dit de dag was en draaide zich nog even om. Het was te spannend en hij wilde toch maar liever in bed blijven liggen. Gelukkig herstelde hij snel, want aan het ontbijt had hij er al weer zin in. Trots liep hij samen met zijn grote broer naar school.
Omdat hij in de zomervakantie jarig is, mocht hij niet wennen voor de zomer. Met zo’n lange periode ertussen heeft dat geen zin. Hij had wel even kennis gemaakt met de juf en de klas, dus hij wist precies waar hij naar toe moest.
Hij stapte dapper de klas in. De juf liet hem zijn haakje aan de kapstok zien en de bak voor de 10-uurtjes. En natuurlijk zijn plekje in de klas. Hij mocht meteen een kleurplaat kleuren. Hij zwaaide met een blik in zijn ogen die zei dat het voor ons tijd was om weg te gaan. Doei papa en mama, ik ben nu groot.
Een leeg huis
Met twee kinderen op school is het huis ineens leeg overdag. Maandag was het oorverdovend stil. Heel vreemd en onwennig. Op zich is dat raar, want de jongste ging ook twee dagen naar de opvang en dan is hij ook niet thuis. Maar toch.
Normaal gesproken gaan er alarmbellen af als het zo stil is, want dan gebeurt er vaak iets wat eigenlijk niet mag. Ik heb een aantal keer om me heen gekeken om te kijken waar hij was, maar hij was gewoon op school. De juf belde niet dat we hem moesten ophalen, dus kennelijk ging het allemaal goed.
De dag ging best snel voorbij. We hadden tijd om samen eens koffie te drinken en te kletsen, de auto uit te pakken en wat werk te doen zonder dat er een schreeuwende peuter doorheen kwam.
Gelukkig konden we ze 's middags toch weer ophalen. Beide jongens kwamen stralend uit school. De oudste vond het erg leuk om zijn klas weer te zien. En hij heeft ook een lieve juf waar hij erg blij mee is. De jongste liep rond alsof hij nooit anders gedaan had en daar helemaal op zijn plek was.
Aan de bak
Ik vraag me al een jaar of acht af hoe ik vroeger – in een vorig leven – het toch voor elkaar kreeg om écht dingen te doen qua werk. Om zelf veel te sporten. En om ook nog een bewoonbaar huis te hebben. Daar komt namelijk de afgelopen jaren helemaal niets van terecht.
Nu, na een weekje rust in huis, denk ik dat ik het antwoord weet. Als je namelijk iets opruimt terwijl de kinderen op school zijn, de klei bijvoorbeeld, dan is het een uur later gewoon nog steeds opgeruimd. En in de tijd dat de kinderen niet thuis zijn, kun je echt onwijs veel doen. Over een paar weken hebben we misschien wel een opgeruimd huis. Misschien.
Met de kinderen in het gareel heb ik ook tijd om mijn werk achter de computer te doen. Normaal gesproken doe ik het meest dringende eerst. Desnoods ’s nachts als het overdag niet gelukt is. Maar eigenlijk kom ik nooit verder dan dat. Ook al heb ik ambitie genoeg.
Hernieuwde ambities dus voor dit seizoen. In een aantal uur per dag kun je namelijk bergen verzetten.
Dankbaar
Van een jong gezin hebben we nu ineens twee schoolgaande kinderen. Ze zijn groot en kunnen al veel zelf. In hun babytijd dacht ik dat het wel meeviel hoe snel de tijd ging. Maar nu realiseer ik me dat de tijd voorbij gevlogen is.
Gelukkig hebben we ons leven omgegooid toen de jongens geboren werden. We zijn toen fulltime voor de sportschool gegaan. Ik toen de oudste geboren werd, en Sam toen de jongste kwam. Dat was toen geen makkelijke beslissing, maar het heeft er wel voor gezorgd dat we de kinderen hebben zien opgroeien tot de leuke jongens die het nu zijn. En daar ben ik erg dankbaar voor.
Die tijd komt niet meer terug, maar de herinneringen blijven. En nu start er een nieuwe fase in ons leven met twee grote, schoolgaande kinderen.
‘The nights are long, but the years are short.’
-Gretchen Rubin-