'Ja, dat wil ik!' Het enthousiasme van jonge kinderen is zo aanstekelijk. Ik vind het prachtig. Stralend van blijdschap om iets wat nog moet komen. Om iets wat ze bedacht hebben. Of iets leuks - of lekkers - wat ze beloofd is.
Of het nou grote of kleine dingen zijn, de blijdschap is even intens. En oprecht. En dan van het ene op het andere moment kan die blijdschap zomaar omslaan in spanning. Hetgeen wat ze zo graag wilden, is nu het écht gaat gebeuren toch wel een beetje spannend.
Ineens ligt er een hele hoge drempel die eerst overwonnen moet worden.
School
Zo wilde onze kleuter toen hij bijna vier jaar werd graag naar school. Zijn intakegesprek ging goed. Hij leek zich op zijn gemak te voelen en de juf was erg lief. We hadden ook al een paar keer de route geoefend, zodat hij al bekend was met de weg en het gebouw.
Maar toen hij eenmaal vier jaar was, was het toch anders dan hij zich had voorgesteld. Hij begreep niet goed wat er van hem verwacht werd en had moeite om zijn draai te vinden. Heel lastig om hem bij te helpen als ouder.
Inmiddels gaat hij bijna naar groep 3 en weet hij precies hoe alles werkt op school. Hij heeft zijn draai gevonden en er is helemaal geen drempel meer bij school. Hij is tegenwoordig de grote kleuter die goed kan helpen. Die weet hoe het hoort. De kleuter die in de vakantie precies weet hoe lang het nog duurt voordat hij weer naar school mag. Hij heeft zijn plek in de groep gevonden en helpt nu nieuwe kindjes helpen om wegwijs te worden.
Proefles
Op onze sportschool ligt voor veel kinderen ook zo'n drempel. Als we ouders spreken die een keer komen kijken, dan vertellen ze enthousiast over hun kind. Dat hij zo graag stoeit thuis. Dat hij zo fysiek is ingesteld. En dat hij allemaal coole moves verzint. Een verdedigingssport lijkt ideaal. Een plek waar hij die energie kwijt kan en waar hij veel plezier aan kan beleven.
Maar ook als het kind er heel veel zin in had, dan ligt daar toch ineens die drempel. Opeens wordt het spannend. Het kan van alles zijn. Onbekende kinderen, een nieuwe juf of meester, of eigenlijk geen idee hebben wat er nu gaat gebeuren.
De één twijfelt of hij wel zeker weet wat hij moet doen. De ander durft niet zo goed met de andere kinderen mee te gaan. Fysiek contact maken, iemand omgooien, zelf omvallen, kijken en nadoen, of een spelletje doen. Alles wat eerst zo leuk leek, is nu ineens teveel. Hij wil wel, maar durft nog even niet.
Vaak noemen de ouders alle voordelen nog een keer op in de hoop het kind over de drempel te helpen. Ook wij doen ons best om het kind zich op zijn gemak te laten voelen. Maar het is nogal een stap.
Ga er maar aan staan
Het lijkt mij ook niks. Je wordt ergens gebracht door je ouders. Alles is nieuw. Er gebeurt van alles. Rennende kinderen, juffen, meesters, ouders. Iedereen kent elkaar, praat met elkaar, en lijkt precies te weten wat hij moet doen. Jij hebt geen idee. Je staat daar maar. Hebt geen idee wat je kunt verwachten. En dat geeft stress. Wanneer is de laatste keer dat je zelf enthousiast een groep vreemde mensen bent binnen gestapt en gewoon mee bent gaan doen? Ik kan me goed voorstellen dat dat spannend is.
Sommige kinderen doen dat wel gewoon. Soms wat aarzelend laten ze zich langs de kant zetten aan het begin van de les, zodat ze mee kunnen doen met de buiging. Nu zijn ze ineens onderdeel van de les en de eerste spanning valt van ze af. De eerste stap is gezet en ze zijn over de drempel.
Andere kinderen willen liever eerst kijken wat er gaat gebeuren, Ze willen weten waar ze aan toe zijn. Eerst even kijken en dan later alsnog instromen in de les. Dat lijkt makkelijker. Laagdrempeliger. Maar de ervaring leert dat dat juist moeilijker is. En die drempel was al te hoog aan het begin van de les. Meestal is het dan het fijnst voor het kind om de les helemaal uit te kijken en de volgende les vanaf het begin mee te doen. Zo heeft iedereen zijn eigen manier om de drempels te overwinnen.
De wereld zit vol drempels
Een proefles bij ons op de sportschool is natuurlijk niet het enige spannende wat een kind kan doen. School, zwemles, naar een nieuwe groep op de opvang, naar een nieuwe groep met sport. Nieuwe dingen zijn anders, en daarom een beetje spannend. En bij iedere nieuwe stap ligt een nieuwe drempel.
Ook dat veel binnenactiviteiten nu naar buiten verplaatst zijn, is voor veel mensen een kleine drempel. Het is anders dan anders en dan moeten mensen weer even wennen.
Taak als ouder
Ik ben ervan overtuigd dat het onze taak is als ouders - en sportdocenten - om je kind over drempels heen te helpen. Niet om alle drempels weg te halen, maar juist om ze een zetje te geven om er over heen te komen.
Een duwtje in de goede richting, een aanmoediging, of aan het handje mee. Allemaal goed. Als het kind maar leert om de drempel zélf te overwinnen. Om iets te doen wat eigenlijk een beetje spannend was. Om je eigen grenzen een stukje te verleggen. Zo kun je groeien.
Op die manier kunnen kinderen ook dingen uitproberen. Keuzes maken op basis van wat ze leuk vinden, waar ze écht plezier aan beleven in plaats van dingen te vermijden die ze spannend vinden.
Het blijft moeilijk
Als judojuf is het makkelijk praten. Je kunt goed overzicht houden en vrij neutraal kijken hoe je een kind het beste kunt helpen om een drempel te overwinnen. Als moeder - met een huilend kind wat zich aan je vastklampt omdat hij dit echt niet wil - is dat een stuk lastiger.
Waar doe je goed aan? Het blijft denk ik een beetje zoeken en uitproberen.
Judopak
Mijn eigen peuter doet sinds kort mee met onze peuterlessen op zaterdag. Hij had al 100x keer gevraagd of hij ook in de les mee mocht doen en hij wilde het echt. Voor zover een peuter van 2 jaar iets echt kan willen natuurlijk.
Hij had al een paar keer meegedaan in zijn gewone kleren. Dat ging hartstikke goed. Vorige week kwam er een kindje in de groep in judopak. De peuter wist niet meer waar hij kijken moest. Zo mooi vond hij het. Iedereen had een judopak, alleen hij niet. Papa, mama, zijn grote broer, kindjes in andere lessen, en nu ook nog een kindje in zíjn les. En daar was hij het niet mee eens.
Hij begon driftig zijn kleren uit te doen, zodat hij ook zijn pak aan kon. Alleen had ik die niet meegenomen. Ontaarde moeder dat ik ben.
Ik vind het geweldig. Kindjes in judopak. Superschattig. Alleen vinden peuters een judopak vaak spannend. Een extra drempel, want voor peuters is de les zelf al erg spannend. Daarom wilde ik hem niet pushen in een judopak. En hing zijn pak - wat hij wel heeft - nog in de kast.
Een week later kreeg ik een nieuwe kans. Ik had het judopak gelukkig meegenomen. Hij wilde het wel aan, maar vond het erg spannend. Hij was aan het draaien en zat helemaal tegen me aan. Iedere keer moest hij even naar zichzelf kijken in de weerspiegeling van het raam. En vervolgens naar beneden naar zijn pak in het echt. Hij had hem écht aan. Eindelijk.
Alleen toen de les begon drong het ineens tot hem door. Hij stond daar in zijn judopak. En dat was wel heel erg spannend. Hij wist niet meer waar hij het zoeken moest. Hij kroop tegen me aan en zat heel verlegen te kijken. Hij wist zich geen houding meer te geven. Wat een spanning voor zo'n klein mannetje.
We hebben steeds gezegd dat hij er heel mooi en stoer uitzag in zijn judopak. Op een gegeven moment won het enthousiasme en kon hij weer meedoen met de les. Maar nog steeds wel erg bewust van zijn judopak. Gelijk toen de les afgelopen was, moest het pak weer uit. Toch even teveel spanning voor de peuter. De rest van de week heeft hij het erover gehad dat hij in de les was in zijn judopak. Kennelijk was de drempel hoger dan ik verwacht had, maar wel overwonnen!
Naar binnen
Volgende week zijn er nieuwe versoepelingen van de coronamaatregelen aangekondigd. De binnensporten mogen waarschijnlijk weer naar binnen. Hoera. Geen buienradarstress meer.
'Ja! Eindelijk!' riepen de kinderen voor wie binnen normaal was. 'Kunnen we nu niet alvast?' - want het regende namelijk tijdens de les. Deze kinderen zijn blij dat dingen langzaam maar zeker weer wat normaler worden.
Alleen voor een paar andere kinderen, die net aan buiten gewend waren, is dit weer een nieuwe drempel. Gelukkig kunnen de meeste drempels met een beetje hulp overwonnen worden.
'De grootste drempel om een droom waar te maken, ben je vaak zelf. '
- @JijAlsBron -
-
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.