Ruim vijf jaar geleden had ik een vaste baan bij een groot bouwbedrijf. Op mijn laatste functioneringsgesprek kwam de standaardvraag: 'Waar wil je zijn over vijf jaar?' Toen vond ik het lastig om daar antwoord op te geven. Diep van binnen wist ik wel dat ik uiteindelijk verder wilde met de sportschool, maar op welke termijn, en hoe dat er precies uit moest zien, dat wist ik niet. En ik kon het al helemaal niet formuleren in zo'n gesprek. Inmiddels is er alweer ruim vijf jaar voorbij, dus een mooi moment om te kijken hoe het nu gaat.
Toen Op dat moment had ik een uitdagende en veelzijdige baan. Ik was onderdeel van een hecht team en had het prima naar mijn zin. De sportschool was in die periode al behoorlijk aan het groeien, en ik deed veel vrijwilligerswerk voor sportorganisaties. Ook was ik net moeder geworden van mijn oudste zoon en wilde graag veel tijd met hem doorbrengen. Eigenlijk had deze baan alles wat ik wilde, maar toch vroeg ik me al een tijdje af of dit de juiste weg was voor mij. Een ongemakkelijk onderbuik gevoel en de vraag: 'Is dit het nou?' bleven me maar bezig houden. Ik had van een aantal mensen gehoord dat je na een zwangerschapsverlof meer voldoening in je werk ervaart en dat dat onderbuik gevoel verdwijnt, omdat je weet waar je alles voor doet. Met 32 uur werken kreeg ik het niet voor elkaar. Ik kreeg mijn werk niet af, was nooit thuis en had te weinig tijd voor de sportschool. Ik werkte voor mijn gevoel dag en nacht, maar kwam overal tijd te kort en dat gaf veel stress en zeker geen voldoening. In de zwangerschap had ik het helemaal uitgedacht. Mijn zoon zou drie dagen naar de opvang gaan, één dag thuis met mij en één dag thuis met Sam. Ideaal. We zouden allebei werken, veel geld verdienen en alles super geregeld hebben. Al vrij snel ging dit mis. Mijn zoon vond het namelijk vreselijk op de kinderopvang. Het was niet dat hij een beetje huilde, of wat moeite had met afscheid nemen, maar hij bleef hartverscheurend krijsen op het moment dat hij dacht dat we richting het kinderdagverblijf gingen. Achteraf bleek dat hij een keer heeft moeten wachten op eten, en sindsdien vreselijk huilde. Hoewel ik begrijp dat kinderen best even kunnen wachten, en dat dat geen drama is, voelde het in dit geval echt niet goed. Ik kon hem daar niet achterlaten. Sam heeft hem nog een paar keer gebracht, omdat ik het niet kon, maar het was al vrij snel dat we hem daar weer uitschreven. We hadden nu allebei een drukke baan, een klein kindje, een sportschool en geen kinderopvang. Dankzij hulp van onze ouders en mijn zusje, en een complexe planning hebben we dit een tijdje volgehouden. Na een verschil van mening op het werk, ging het roer om en startte ik als zelfstandige. Een beslissing waardoor mijn hele leven anders werd.
Nu
Een aantal dingen zijn in vijf jaar tijd nauwelijks veranderd. Ik doe redelijk veel dingen, maar kom steeds tijd te kort, ik slaap nauwelijks en het huishouden is een project zonder einde. Zeker de afgelopen maand heb ik mezelf als vanouds overschat en over de kop gewerkt. Ik had namelijk het briljante idee om een foto en videoregistratie van de examens op onze sportschool te maken, omdat er door de coronamaatregelen geen publiek mocht komen kijken. Op zich een leuk idee, maar misschien wat veel werk voor 18 verschillende jeugdgroepen. In totaal ging het om 18 mappen met groeps- en overzichtsfoto's, 18 videoimpressies van ongeveer 20 minuten per stuk en 236 mappen met persoonlijke, bewerkte foto's allemaal gesorteerd per per kind. Nu is het toevallig dit project, maar eigenlijk verzin ik altijd wel iets wat écht nu gedaan moet worden.
Mijn oudste zoon kijkt al teleurgesteld zodra ik achter de laptop kruip. Vervolgens vraagt hij zo ongeveer iedere vijf minuten of ik al klaar ben met werken en ein-de-lijk tijd heb om met de dino's te spelen. Hij heeft het liefst dat ik de hele dag alleen met hem speel, alleen kan dat niet altijd. Als het hem even uitkomt, dan mag ik wel werken. Als hij bijvoorbeeld even ongestoord een filmpje wil kijken of iets anders te doen heeft. 'Mama, als ik op school ben, dan kun jij lekker werken en dan is je werk klaar als ik thuis ben.' Ook aan zijn broertje heeft hij gedacht: Hij gaat twee dagen naar de andere kindjes (opvang) en anders kan hij slapen, toch mama?' Van je grote broer moet je het hebben.
Veranderingen
Een aantal dingen zijn wel ingrijpend veranderd de afgelopen jaren. Zo zijn we nu een gezin van vier en is de sportschool uitgegroeid tot ons familiebedrijf. De oudste gaat naar school en de jongste twee dagen naar de opvang. Verder gaan de kinderen mee naar de sportschool. Meestal geeft één van ons geeft de les en de ander heeft gelegenheid om mensen te woord te staan en met de jongens te spelen. Vaak zijn ze zo druk met spelen in de gymzaal dat ze ons helemaal niet nodig hebben.
Voor mij persoonlijk is het grootste verschil met vijf jaar geleden dat ik alleen maar dingen doe ik zelf belangrijk vind. Ik stel mijn eigen deadlines en verzet ze net zo makkelijk weer. Ik hoef dus geen dingen naar mensen te sturen die niet af zijn, omdat de deadline nu eenmaal gesteld is. Als iets meer werk is dan ik dacht, verstuur ik het later, zodat de kwaliteit zo is als ik wil. Ik kan ook ineens besluiten dat nu een mooi moment is om naar de speeltuin of het bos te gaan. Ik moet dan wel op een ander moment het werk afmaken, maar deze verantwoordelijkheid werkt voor mij erg goed.
En misschien wel het belangrijkste van alles, ik haal ontzettend veel voldoening uit het werk wat we doen, het bezig zijn met budo (oosterse krijgskunsten) en het contact met mensen. Mijn doel van vijf jaar geleden was om te kunnen leven van de sportschool en tijd met mijn kinderen door te kunnen brengen, en dat is helemaal gelukt.
Over vijf jaar?
Ik ben erg blij met mijn gezin, onze sportschool en ons huis. Ik haal voldoening uit mijn werk en ik heb niet langer de onrust dat ik mijn tijd verspil aan onbelangrijke zaken. Hopelijk blijft dat zo. Op de sportschool zou ik graag zien dat de groei en ontwikkeling van de afgelopen jaren zich doorzet. We hebben nog veel ideeën en mogelijkheden, en een aantal daarvan zal vast goed uitpakken. Het zou leuk zijn om nog meer mensen kennis te laten maken met onze activiteiten. En wie weet hoe dit blog zich gaat ontwikkelen.
Over vijf jaar zijn de jongens alweer 10 en 7 jaar. Ze zitten dan allebei op school en gaan zich echt ontwikkelen qua interesses. Wat zal het overdag dan ook stil zijn in huis. Ik kan me er nu niets bij voorstellen, maar misschien lukt het om tegen die tijd om wat achterstallig onderhoud aan het huis weg te werken. Hopelijk is de coronacrisis dan helemaal voorbij en kunnen we ook weer dromen van mooie vakanties.
'Mama, is je werk nú klaar? Ik ben Triceratops. Welke dino wil jij zijn?' Wellicht zijn we over vijf jaar ook uit de dinosaurusfase gegroeid.
Alleen zij die té ver durven gaan, zullen ontdekken hoe ver zij kunnen gaan.
-T.S. Eliot-
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.