Het is zondagochtend. Mijn oudste zoon komt uitgeslapen en volledig aangekleed beneden. Normaal is wakker worden niet zijn sterkste punt. Het liefst hangt hij eerst een tijdje in zijn pyjama op de bank terwijl hij rustig een filmpje kijkt. Nu staat hij zenuwachtig heen en weer te wiebelen voor de keukenklok. 'Mama, het is 08.16 uur!' Vanmiddag komt zijn beste vriendinnetje spelen en het grote aftellen is begonnen.
Omgangsregels in de judoles
In de judoles zie ik iedere week zo'n 200 kinderen in de basisschool leeftijd. Sommige hebben een natuurlijk gevoel voor sociale interactie en maken makkelijk contact met andere kinderen in de groep. Andere kinderen vinden dat moeilijker om te doen en wachten wat meer af. Gelukkig kun je dat goed oefenen in de judoles.
In de lessen hebben we duidelijke omgangsregels. Er wordt meestal in tweetallen getraind. Soms maak ik zelf de tweetallen, soms laat ik de kinderen zelf kiezen met wie ze willen trainen. Ik wil dan graag dat de kinderen naar elkaar toelopen, en vragen of de ander samen wil trainen. Het is bijna een retorische vraag, want als je nog geen tweetal gevormd hebt, mag je geen nee zeggen, maar voor de beleefdheid en omgangsnormen vind ik wel belangrijk dat het zo gaat.
Als de kinderen een tweetal gevormd hebben, gaan ze tegenover elkaar op de mat zitten en maken we allemaal tegelijk een buiging voor elkaar. Hiermee geven we aan dat we op een respectvolle manier met elkaar omgaan. Ik vind het erg mooi dat er een moment is om te markeren dat je samen iets gaat doen, en dat je elkaar nodig hebt om dat te kunnen doen. In je eentje is een verdedigingssport namelijk best lastig om te doen. Als je samen traint, leen je eigenlijk je lijf uit zodat de ander een goed kan oefenen en jijzelf ook. Dan is het belangrijk om erbij stil te staan dat je rekening houdt met elkaar en je aan de afspraken houdt. Op die manier groeit het vertrouwen in de ander en in jezelf.
'Mama, het is al 53, en hij moet tot 60!' En dan nog twee uur..
Omgangsregels op school
Ook bij mijn zoon op school gelden duidelijke omgangsregels. De kinderen mogen bijvoorbeeld niet lelijk doen tegen elkaar, moeten netjes op hun beurt wachten en verplicht samen spelen en samenwerken. De klassen zijn onderverdeeld in kleurengroepjes. Soms wordt er individueel, in tweetallen, in het eigen groepje of klassikaal gewerkt. Ook worden er klasoverstijgende activiteiten gedaan, met bijvoorbeeld alle groepjes 'rood' uit alle kleuterklassen. Na iedere schoolvakantie maken de juffen nieuwe groepjes. Op deze manier leren de kinderen alle andere kleuters en juffen kennen, terwijl er toch steeds in kleine groepjes gewerkt wordt.
In het begin vond mijn zoon het ontzettend moeilijk om naar school te gaan. De dagindeling op school was een groot raadsel voor hem en iedere wissel van werkvorm, locatie of groepje gaf hem heel veel stress. Nog moeilijker vond hij het om met de andere kindjes om te gaan. Niemand kon hem uitleggen hoe hij dit het beste kon doen en het was erg lastig om hem hiermee te helpen.
Na een paar maanden was hij goed gewend en kon hij aan iedereen uitleggen hoe het allemaal hoort in de klas. Misschien had hij even tijd nodig om alles te verwerken, misschien heeft de juf zijn vertrouwen gewonnen, of allebei. In ieder geval heeft hij nu door de klas-overstijgende activiteiten niet alleen een rotsvast vertrouwen in zijn eigen juffen, maar in alle juffen van de kleuterbouw. Hij gaat nu graag naar school en hij wordt op school en buiten enthousiast begroet door andere kinderen.
'Mama, het is al 10.70, ehm nee, ik bedoel 10.07 uur!'
Moeilijk
Toen hij gewend was op school, zagen we op de foto's van de juf dat hij steeds naast hetzelfde meisje stond. We vroegen hem ernaar, maar hij wilde er niet over vertellen. Het was wel het enige kindje in de klas die hij bij naam noemde, maar van speelafspraakjes moest hij niets weten. Ook niet toen zijn vriendinnetje steeds vroeg of hij een keer bij haar thuis wilden spelen.
In de judoles is er wel eens een kind dat moeite heeft met het sociale aspect van de training. Soms is het moeilijk om met de teleurstelling om te gaan als je deze keer niet met het vriendje van je voorkeur kan trainen. Soms is het gewoon moeilijk in het algemeen. Meestal is dit bij kinderen die nog vrij nieuw zijn in de groep. Als kinderen zich een paar lessen later op hun gemak voelen in de les en in de groep, dan gaat het vaak sociaal ook een stuk beter.
En als dat niet vanzelf gaat, blijf ik als judojuf bijsturen, net zo lang tot de omgangsvormen duidelijk zijn. Ik leg uit hoe ik wil dat iedereen met elkaar omgaat en ik begeleid kinderen die dat nog niet helemaal begrepen hebben. Soms weten ze gewoon niet zo goed wat ze moeten doen en hoe hun gedrag overkomt op anderen. Aan de andere kindjes leggen we uit dat iedereen nog moet leren judo-en en dat op een fijne manier een tweetal maken ook bij judo hoort. Op deze manier geven de kinderen elkaar de ruimte om te leren, zowel op sportief, motorisch als sociaal vlak. We zien dat er in de lessen niemand gepest wordt, en dat vind ik erg belangrijk.
Speelafspraakje
Op een gegeven moment durfde hij het aan. Op een woensdagmiddag ging hij met zijn vriendinnetje mee naar huis. Ze hadden frietjes gegeten, limonade gedronken, samen buiten gespeeld en binnen met haar speelgoed. En het was heel erg gezellig!
Alles was meegevallen. Het was net buitenspelen op school, maar dan de hele middag. Wat had hij genoten.
Na heel vaak bij haar thuis spelen, werd het tijd voor de volgende stap, namelijk dat zij een keertje bij hem kwam spelen. De zenuwen waren bijna ondraaglijk, maar toen ze er eenmaal was, was daar niets meer van te merken. Ze hebben heerlijk gespeeld en cakejes gebakken. Nu heeft hij nog steeds flink de zenuwen bij ieder afspraakje, maar hij doet het wel en daar ben ik trots op!
Klop, klop. 'O, ze is er al!'
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.