Eens in de zoveel tijd komt er een nieuwsbericht voorbij met een kop als 'peuter valt in dierenverblijf'. Voordat ik moeder was, vond ik dat onbegrijpelijk. Daar let je toch op als ouder? En er staan toch hekjes in een dierentuin? Ik kon me absoluut niet voorstellen hoe zoiets kan gebeuren, maar na een aantal tripjes met onze jongens naar de dierentuin begrijp ik dat steeds beter.
Regels in de dierentuin
Toen mijn oudste zoon een paar maanden oud was, hebben we een abonnement op de dierentuin genomen. Hij houdt erg van dieren en speeltuinen, en ik vind het een prachtige park om door heen te lopen. We gaan regelmatig en het is echt ons familie-uitje geworden. De oudste weet overal de weg en bepaalt de route. Wij lopen gezellig met met hem mee en sturen een beetje bij als dat nodig is. Op deze manier leren we hem om zelf na te denken en beslissingen te nemen. Dit maakt hem zelfstandig en geeft hem veel zelfvertrouwen.
Nu, in coronatijd, zijn er wat extra regels waar iedereen zich aan dient te houden. Zo mag er een beperkt aantal bezoekers naar binnen, je moet vooraf een tijdslot reserveren en er mogen geen mensen ouder dan 12 jaar in de speeltuintoestellen. Uiteraard moet ieder gezin anderhalve meter afstand houden van anderen. Ik probeer ervoor te zorgen dat ons gezin zich daaraan houdt. Daarnaast doe ik ook een serieuze poging om mijn kinderen wat algemene regels mee te geven, zoals op je beurt wachten, niet schreeuwen of met dingen gooien, afval in de afvalbak, en niet op plekken komen waar dat niet mag. Omdat de ouders afstand moeten houden in de speeltuin, kun je goed observeren hoe de jongens zich in een groep kinderen (met ouders op gepaste afstand) gedragen en of ze zich een beetje gedragen als ik er niet direct bovenop zit.
Afstand houden
Een dierentuinbezoek is met deze maatregelen goed te doen. De meeste mensen proberen zich goed aan regels te houden. Af en toe loopt er iemand tegen de looprichting in, of wordt er een actieve ouder in een klimtoestel aangesproken door handhaving, maar verder heb ik geen groepen mensen gezien die structureel geen afstand houden. Wat ik wel lastig vind, is dat als er ergens kinderen staan te kijken, en mijn kinderen gaan erbij staan, dat ik dan afstand moet houden ten opzichte van die andere kinderen. In geval van nood ben ik natuurlijk in een stap bij ze om in te grijpen, maar ik kan niet de hele dag preventief de hand van mijn peuter vasthouden. En dat betekent in de praktijk dat mijn jongste zoon helemaal zelfstandig op een bankje klimt en vol trots tussen andere kindjes naar de giraffen staat te wijzen.
Op de sportschool ervaar ik eigenlijk hetzelfde. Sinds eind april mogen we onder strenge voorwaarden buiten een aantal lessen verzorgen. Als docenten moeten wij erop toezien dat iedereen zich aan de regels houdt en als dat niet gebeurt, moeten we mensen daarop aanspreken. In het begin was het even wennen, maar anderhalve meter is met volwassenen best goed te doen. Met kinderen is het een stuk lastiger. Ik doe mijn best om afstand te houden van de kinderen, maar de kinderen houden niet per se anderhalve meter afstand van mij. Zo komen de kleuters in de judoles wel eens aan rennen voor een knuffel of high five. Ook is het lastig als een kindje pijn heeft of verdrietig is, want iemand op afstand gerust stellen valt niet mee. Gelukkig luisteren de kinderen in de les erg goed naar wat ik zeg. Iets wat mijn eigen kinderen nog wel eens willen vergeten.
Klimmen
Mijn kinderen gaan iedere dag mee naar de sportschool en spelen vaak naast de mat. Zij krijgen op deze manier veel mee van de oefeningen die we in de lessen doen. Zij spelen oefeningen na voor de lol en stoeien met hun oudere vriendjes en vriendinnetjes uit onze andere lessen. Daardoor zijn ze niet bang om te vallen en fysiek sterk. Ze hebben ook een enorme liefde voor klimmen. In de speeltuin is er over het algemeen geen enkel klimtoestel of glijbaan waar mijn zoons niet direct bovenop zitten.
Toen ik als klein kind met mijn ouders in de dierentuin was, dan liepen we van hok naar hok om zoveel mogelijk dieren te kunnen zien. Tegenwoordig zijn de verblijven ruim, groen en prachtig om te zien en is de hele dierentuin een park waar je fijn kunt wandelen. Er zijn niet alleen dieren te zien, maar complete biotopen, en er is veel variatie in beplanting en in de soorten hekjes. Sommige zijn open van structuur waardoor je een gevoel van ruimte krijgt en de dieren goed kunt zien. Heel mooi, alleen een nadeel hiervan is dat er ook gemakkelijk een peuter onderdoor past. Andere omheiningen zijn wat massiever van hout of steen, waardoor het voor kleine kinderen lastig is om er overheen naar de dieren te kijken. Het lijkt erop alsof er op een aantal plaatsen ruimte is gecreëerd waar kinderen op kunnen klimmen, zodat ze goed de dieren kunnen zien. Mijn kinderen maken daar vol enthousiasme gebruik van.
Situaties inschatten
Het probleem met kleine kinderen is dat ze gevaar moeilijk kunnen inschatten en er soms wat vreemde logica op nahouden. Het is voor hen niet te begrijpen dat je op sommige hekjes wel mag klimmen en op andere niet. Voor mij is dat onderscheid goed te maken. Zo vind ik het bijvoorbeeld prima als ze bij bij de hertjes op het hek klimmen, maar bij de piranha's lijkt me dat toch een minder goed idee.
Ik denk dat het belangrijk is dat een ouder een kind leert om (logische) keuzes te maken. Normaal gesproken had ik waarschijnlijk naast mijn peuter bij het hekje gestaan en panisch een handje of jasje vast gehouden. Nu sta ik iets verder naar achteren en leer ik dat mijn kinderen niet direct over het hekje klimmen als ze de kans krijgen, maar rustig vanaf boven naar de dieren kijken en dat stukje extra vrijheid goed aankunnen. Gelukkig! Ook op de sportschool zien we dat de kinderen heel goed zelfstandig naar de mat kunnen lopen en hun schoenen en sokken aan en uit kunnen doen, en zich prima kunnen redden.
En in het geval dat de kinderen toch een inschattingsfout maken, zijn de ouders dichtbij genoeg om op tijd in te grijpen. Voordat een peuter in het dierenverblijf kan vallen zijn drie dingen nodig: een inschattingsfout van het kind, een inschattingsfout van de ouder en stomme pech. En hoewel ik heel goed begrijp hoe dat kan gebeuren, blijkt in de praktijk dat het eigenlijk altijd goed gaat en we veilig kunnen genieten van een familie-uitje in de dierentuin!
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.