Het weer is omgeslagen en het lijkt wel lente. Sneeuw en ijs zijn gesmolten en de zon schijnt volop. De parken zijn vol, kinderen spelen buiten en overal wordt gesport. Het lijkt wel alsof iedereen ineens naar buiten gaat en goede zin heeft. Ik geniet altijd van deze tijd van het jaar. Het is alsof alles weer hernieuwde energie heeft.
Buiten spelen Mijn jongste zoon is echt een buitenkind. Zodra hij wakker wordt, is het eerste wat hij vraagt: 'Buiten spelen?' Als het aan hem ligt, is hij de hele dag buiten. Alleen als hij honger krijgt of het koud heeft, dan wil hij graag even naar binnen. Hoe leuk hij al zijn speelgoed, inclusief tablet, ook vindt, buiten is altijd favoriet. En samen met zijn broer buiten spelen vindt hij helemaal het einde. Mijn oudste zoon is heel anders. Hij heeft iets in zijn hoofd wat hij wil spelen en dat gaat hij ook doen, ongeacht wat voor weer het is. Zo heeft hij geen last van regen en kou als hij naar buiten wil, en vindt hij het ook prima om met mooi weer binnen te zijn. Het gaat echt in periodes. Op dit moment heeft hij een buitenspeelperiode. Voor zijn verjaardag heeft hij skeelers gekregen en daar is hij zo blij mee. Hij oefent iedere dag. Inmiddels heeft hij al heel wat meters gemaakt en hij kan het al best goed. Dat kwam ook in de week winterpret goed van pas, want schaatsen had hij vrij snel door. En nu de lente zich aandient, skeelert hij weer iedere dag. Sinds diezelfde verjaardag (hij werd al 6!) mag hij alleen naar de speeltuin op de hoek. Eigenlijk mocht hij daarvoor ook al, maar hij was er nog niet heel enthousiast over. Toen hij jarig was, hebben we benadrukt dat hij nu écht groot is, en dat grote kindjes zelf naar de speeltuin kunnen gaan en zelf buiten kunnen spelen. En dat heeft indruk gemaakt. We proberen langzaam maar zeker zijn wereld te vergroten, en eigenlijk kan hij dat prima aan. Hij neemt logische beslissingen en is erg voorzichtig met oversteken als hij weet dat hij alleen is. Mijn taak als ouder Ik vind het mijn taak als ouder om mijn kinderen zelfredzaam te maken. Ik wil dat ze leren om zelf beslissingen te nemen en dingen te doen, zonder continue bemoeienis van mij. Natuurlijk staan we altijd voor ze klaar, maar ik wil geen curlingouder zijn. Ik wil ze wel graag leren waar het ijs goed is, ervoor zorgen dat ze goed leren zwemmen, en weten wat je moet doen als je toch door het ijs zakt, maar dat borstelen doen ze zelf maar. Leren door te doen. Ik kan me herinneren dat ik vroeger veel buiten speelde. Iedereen deed dat in mijn beleving. En daar waren echt geen ouders bij. Er was afgesproken tot waar je mocht gaan en hoe laat je thuis moest zijn. Dat betekende dus, dat als je geen horloge had, of nog geen klok kon kijken, dat je dat dan aan iemand moest vragen hoe laat het was. Ook moest je zorgen dat je je aan de afspraken hield, en als er iets was dan kwam je even naar huis. Als kind vond ik dit prima, maar als ouder kost het me best wel moeite om ze los te laten. Waarschijnlijk redden ze zich prima, maar voor mij is het lastig en een grote stap. Op een gegeven moment moeten ze ook zelfstandig naar school, dus het is wel handig als ze voor die tijd al wat geoefend hebben, maar toch. Een beetje vertrouwen We zijn begonnen met oefenen in de speeltuin op de hoek. Als we daar zijn, mogen ze ook een rondje om de speeltuin als ze willen, zonder dat er een ouder meeloopt. De jongste vindt dat geweldig. De eerste keer dat hij dat deed ging hij op zijn loopfiets met een hele grote grijns steeds een stukje verder weg. Hij bleef kijken of we hem terug gingen roepen, maar dat gebeurde niet. Opeens draaide hij zich om en fietste op volle snelheid een rondje. 'Hard!' riep hij terwijl hij voorbij sjeesde en zijn wereld was ineens een stuk groter geworden. De kleuter mag daarnaast meer dingen buiten doen. Zo gaat hij op zijn skeelers al een heel blok om, met één keer oversteken (voor onze deur). En als we ergens naar toe lopen en we om een blok huizen heen moeten, dan gaat hij langs de ene kant en ik langs de andere. We komen elkaar dan aan de andere kant weer tegen. Zo kunnen we hem laten wennen aan vrijheid en zelf beslissingen nemen. Tegelijkertijd geeft het ook inzicht in hoe hij reageert in bepaalde situaties en waar hij misschien nog wat hulp kan gebruiken. Zo was de oudste laatst op zijn skeelers en de jongste op zijn loopfiets. Ik liep met de jongste langs één kant van de huizen, terwijl de oudste over de stoep aan de andere kant van de huizen ging. Normaal is hij net iets eerder op het afgesproken punt, maar nu zag ik hem nergens. Ik probeerde zo snel mogelijk (met een eigenwijze peuter op een loopfiets die ineens niet meer wilde) terug te gaan om te kijken of hij misschien gevallen was, maar ik zag hem nergens. Niet in paniek, maar wel een beetje ongerust liep ik zijn weg terug, maar hij was er niet. Ik zag wel dat er een bestelbus geparkeerd stond, waardoor hij nooit over de stoep er langs had gekund. Dan maar terug langs de weg die ik gelopen had, misschien was hij toch daar. Inmiddels werd ik toch wel ongerust en had ik hem al een paar keer geroepen. Op een gegeven moment kwam daar de kleuter om de hoek met rode wangen van inspanning en een beetje buiten adem. Hij kon er niet langs, omdat de bestelbus zijn weg blokkeerde en hij durfde niet over de straat er langs te gaan, omdat er net een allemaal auto's aankwamen. Daarom was hij helemaal terug gegaan en had alsnog mijn weg genomen. Hij had dus een veel langere afstand afgelegd, en nu had hij ook nog verloren, want wij waren eerder. Hij vond de situatie helemaal niet leuk, maar ik was zo trots op hem. Dat komt wel goed met zelfstandig buitenspelen. Perspectief: naar buiten Vorige week tijdens de persconferentie werden er versoepelingen aangekondigd voor het buiten sporten voor de jeugd. In eerste instantie waren we wat terughoudend, omdat de buitenschoolse opvang nog steeds gesloten is, en de klassen op school nog steeds gescheiden blijven. Maar aangezien er overal benadrukt wordt dat sporten de uitzondering is, maken we dankbaar gebruik van deze mogelijkheid. Ineens was er weer drukte en noodzaak om iets te doen. Geregel om de juiste procedures te volgen, de protocollen op orde te hebben en alles aan te vragen bij de gemeente. Met een beetje mazzel zijn we volgende week weer begonnen. Buiten lesgeven, de kinderen en hun ouders weer zien en eindelijk weer wat doen. Ook kunnen mijn eigen kinderen daar fijn buiten spelen en mag de oudste weer meedoen met de les. De (meteorologische) lente is begonnen. Er is weer hoop en perspectief voor de sportschool en we gaan lekker naar buiten.
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.