Afgelopen week las ik een nieuwsbericht over een vader die met zijn auto de school van zijn zoon was binnengereden, omdat hij het niet eens was met de klasindeling van het nieuwe jaar. Wat een drama voor alle betrokkenen. Het lijkt me ook vreselijk voor die jongen. Die moet namelijk straks zijn klasgenoten en juf of meester onder ogen komen. Op de één of andere manier moet hij gaan verwerken dat hij een minder goed voorbeeld heeft gekregen dan anderen, en dat lijkt me best lastig. Gelukkig is dit een exces en proberen de meeste mensen om het goede voorbeeld voor hun kinderen te geven.
Consequent zijn Als judojuf sta je veel voor een groep mensen. De meeste vechtsporten worden overgedragen via uitleg, kijken en nadoen, oftewel praatje-plaatje-daadje. Er wordt een oefening uitgelegd (wat moet je doen - praatje) en voorgedaan (zo moet je het doen - plaatje) en daarna gaat de groep dat zelf nadoen (daadje). Ik moet dus iedere les zelf een technisch een goed voorbeeld geven, anders kan de groep het ook niet goed nadoen. Als het praatje en plaatje hetzelfde verhaal vertellen, dan is de kans het grootst dat het daadje ook goed gaat. Consequent zijn is hierin erg belangrijk. Over het algemeen zitten mensen voor de lol op een vechtsport en zijn ze erg gemotiveerd om het zo goed mogelijk te doen. Ook wordt er in de les best goed geluisterd. Mensen zijn wel eens verbaasd dat de kinderen in de les zo goed luisteren. Ze vergelijken het dan met hun eigen kinderen thuis en dat is volgens mij precies het verschil. Vreemde ogen dwingen, zegt men, en dat klopt aardig. Een groep van 20 kinderen op de sportschool luistert heel goed, terwijl ik soms de grootste moeite heb om mijn eigen 2 kinderen de goede kant op te krijgen.. Daarnaast is een les maar een uur, of zelfs 45 minuten bij de kleuters, en dan kun je gemakkelijk consequent zijn. Bij mijn eigen kinderen probeer ik 24/7 consequent te zijn en dat is een stuk lastiger. Voorbeeld als ouder Kinderen leren heel erg veel van hun ouders. De mijne dus ook. Ons gezin is wat mijn kinderen als normaal ervaren. Dat vormt de basis voor de rest van hun leven. Soms vind ik die verantwoordelijkheid overweldigend groot. Zeker omdat ik voor mezelf best weet dat we een beetje raar zijn. Mijn kinderen groeien op in een vechtsportschool, we zitten niet om 17.30 aan tafel en ze gaan veel te laat naar bed. Ik laat ze graag vrij en ze mogen best veel (denk ik). Ik probeer in veel dagelijkse dingen het goede voorbeeld te geven. Zo steken we netjes over bij de zebra als het stoplicht op groen is, gooien we afval in de prullenbak, en wil ik graag dat ze vriendelijk en beleefd zijn tegen andere mensen. Ik zie dat ze veel van ons gedrag kopiëren. Zo staat mijn jongste zoon met echte pannen te koken in de speelgoed keuken en probeert hij steeds dingen op te ruimen. In huis helpen ze allebei graag met stofzuigen en koken, en op de sportschool met het klaarleggen en opruimen van de matten. Daarnaast lijkt mijn oudste zoon in zijn doen en laten sprekend op zijn vader. Mijn jongste zoon doet alles wat zijn broer doet na. Mijn oudste zoon komt terwijl ik dit schrijf met zijn tablet naast me zitten. Hij drukt op de toetsen en ik typ achter de laptop. 'Zo doen we hetzelfde mama', zegt hij. Echt heel lief. Het duurt ongeveer een seconde of vijf, want nu mag ik plaatjes van zo'n 120 zeedieren bekijken en benoemen.
Het lukt mij lang niet altijd om het goede voorbeeld te geven. We hebben geen 9-17 baan, dus ons gezin heeft geen vast dagritme. Ik kan niet koken en de boodschappen doe ik niet regelmatig. Gezond eten schiet er bij ons thuis dus wel eens bij in. Zaterdag is de drukste dag op het werk en aan het eind van de dag zijn we allemaal erg moe. Het valt dan zwaar om daarna nog boodschappen te doen en te koken. Boodschappen zou je ook eerder kunnen doen, maar ook donderdag en vrijdag zijn druk, en we krijgen het af en toe gewoon niet voor elkaar. We hebben daarom zaterdag maar uitgeroepen tot patatdag. Voor mij voelt het een beetje als falen, maar de jongens vinden het geweldig en zitten zich in de auto al blij te verheugen als we op zaterdag naar huis rijden. Het hoeft niet perfect In het aanleren van een vechtsport doorlopen mensen verschillende fasen. Zo beginnen we op de sportschool bijvoorbeeld met individuele oefeningen zoals valbreken en verplaatsen. Daarna volgen relatief simpele oefeningen met een partner. Als dat redelijk lukt, kan de complexiteit worden opgevoerd. De technieken kunnen complexer worden, maar basistechnieken kunnen ook in vaste vormen en volgordes aangeleerd worden. Technieken kunnen ook worden gecombineerd of overgenomen. Als je langer traint, onthoud je meer details en gaat het bewegen vloeiender. Iemands gevorderdheid kun je aflezen aan de hoeveelheid details die onder hoge druk en snelheid nog intact blijven. Het is voor mensen die streven naar perfectie lastig om een vechtsport te leren, want het gaat zelden perfect. Het allerbelangrijkste is, dat je blijft handelen, ook onder druk en ook als het even niet zo gaat als je had gehoopt. Als je een fout maakt, dan moet je vanuit daar verder werken, want opnieuw beginnen is niet mogelijk. Dat is best lastig. Het wordt nooit perfect, maar je kunt wel steeds goede oplossingen vinden voor problemen. Ik bekijk het opvoeden van mijn kinderen ook op deze manier. Ik probeer het zo goed mogelijk te doen, alleen soms heb je geen idee wat goed is. Nadat je een aantal basisvaardigheden onder de knie hebt, wordt het complexer. Je probeert je zo goed mogelijk te handhaven onder hogere druk en snelheid. Hopelijk blijft er nog wat over van alles wat je wist en kun je nog redelijke beslissingen blijven maken. Er is geen weg terug. Als je een fout maakt, dan moet je van daaruit verder. Het hoeft niet perfect, maar je moet wel blijven reageren. Bijvoorbeeld, mijn oudste zoon is soms erg boos als ik in zijn ogen iets verkeerds gedaan of gezegd heb. Dat mag. Toen hij nog klein was, vergat hij zijn boosheid als hij in slaap gevallen was. We konden dan een nieuwe start maken zodra hij weer wakker werd. Nu hij iets ouder is, lukt dat niet meer en is hij nog steeds boos als hij wakker wordt. We moeten het dan eerst oplossen en over zijn boosheid praten. Misschien is het niet perfect, maar we kunnen wel weer verder samen. Wat wil je je kind meegeven? Toen ik net moeder was geworden heb ik veel nagedacht over wat ik belangrijk vind in de opvoeding. In die tijd had ik een uitdagende vaste baan met leuke collega's, een auto van de zaak en volop doorgroeimogelijkheden. Alles leek perfect, alleen diep van binnen wilde ik liever met vechtsport bezig zijn. Na een meningsverschil op het werk stond ik ineens op een kruispunt. Ik moest kiezen tussen de zekerheid van de vaste baan, of de onzekerheid van het ondernemen. Met een gezin is zekerheid en een vast inkomen erg fijn. Het is mijn plicht als ouder om een goede basis voorzieningen te treffen, zoals een veilig huis, eten, schone kleren en medische zorg als dat nodig is. Daarnaast wil ik de ontwikkeling van mijn kind stimuleren, en leuke dingen met hem doen en hem alles geven wat zijn hartje begeert. Een vast salaris helpt daarbij. Het nadeel van een vaste baan is dat ik dan niet de hele dag met vechtsport bezig ben, terwijl ik dat wel graag zou willen. En dat ik mij moet schikken naar een organisatiestructuur, terwijl ik zo graag mijn eigen beslissingen wil maken. Wat ik echt niet wil, is dat mijn kinderen over een aantal jaar vragen waarom ik nooit de stap gezet heb om te doen wat ik echt wil. Waarom ik het niet durfde, waarom ik het vertrouwen in mijn eigen kunnen niet had. Het lijkt me erg vervelend om uit te moeten leggen waarom ik dacht dat het voor hen beter zou zijn als ik geleefd wordt door mijn baan. Ik voel me veel beter, en ben ook een betere moeder, als ik mijn eigen baas ben en de dingen kan doen waar ik van houd. Voor mij was dit een van de belangrijkste redenen om toen toch de sprong in het diepe te wagen. En ik ben nog steeds elke dag blij dat ik dat gedaan heb! Als ik mijn kinderen dan iets mag leren, dan hoop ik dat ze zich vrij voelen om dingen te leren en te doen die bij ze passen. Dat ze keuzes maken op basis van hun interesses en gevoel, en dat ze op deze manier uitgroeien tot personen die waardevol zijn voor hun omgeving. Ik hoop dat ze daarin mijn voorbeeld volgen.
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.