In de lockdown loopt het bij ons thuis net even anders dan anders. Ik wil wel een ritme en een beetje structuur in ons gezin, maar het wegvallen van onze normale activiteiten op de sportschool valt mij nog steeds tegen. Ik houd er steeds rekening mee met boodschappen doen om er dan in de rij bij de kassa weer achter te komen dat we nog steeds geen lessen geven. Een beetje meer aanpassingsvermogen heb ik nodig.
Houvast
Zelf heb ik altijd veel houvast gehad aan regelmaat. Mijn hele weekindeling werd al jaren bepaald door trainingstijden. Eerst plande ik alles zodat ik zelf zoveel mogelijk kon trainen, en later zodat er een goede balans tussen lesgeven en trainen was. De laatste jaren kwamen daar ook de schooltijden van de oudste bij, en was het vooral lesgeven wat de week bepaalde. Op vrije momenten kon ik dan zelf een verdedigingssport trainen of zwemmen. Nu in een lockdown is dat allemaal weggevallen en dat is best wel vreemd. Ik ga wel wandelen en fietsen, maar dat is toch niet helemaal mijn ding.
Met kleine kinderen is het standaard advies voor elke situatie: rust, reinheid en regelmaat. Normaal gesproken zijn we altijd op de sportschool en nemen we de kinderen mee. Weinig rust, maar wel een duidelijke regelmaat in de week. De reinheid wordt aan gewerkt.. Nu in de lockdown is de regelmaat en houvast weg.
Het schoolwerk bood gelukkig een aantal vaste momenten in de week. Verder hebben we de opdrachten gedaan als het uitkwam. Dat was niet per se iedere ochtend vanaf stipt 8.30 uur, maar we hebben wel vaak tot laat in de middag en avond gewerkt als het lekker ging, dus ik denk dat we qua besteedde tijd prima uitkomen. Ik had gehoopt dat de heropening van de scholen wat structuur in de dagen zou brengen, waardoor we weer wat houvast zouden hebben en wat perspectief zouden zien. Helaas werkt dit in de praktijk nog niet helemaal.
De eerste week was er de chaos van het winterweer. Met de slee naar school en dan vanaf achter de oranje kegeltjes toezien hoe de kleuter ruim 10 minuten bezig is met het uitdoen van zijn jas en andere winterkleding. Zucht. De tweede week begon met een met weercode rood vanwege ijzel. Eerst zou er geen school zijn, maar toen de ijzel meeviel, mocht hij later die ochtend toch naar school. We zijn zo flexibel. Ook zijn er vanwege alle maatregelen en coronatesten veel wissels van juffen op school. En nu we net weer een beetje in het ritme komen, is de voorjaarsvakantie begonnen.
Even tussendoor, ik vind het echt heel knap hoe de school zich handhaaft in de chaos van regels, protocollen, coronatesten, quarantaineplichten en dan ook nog eens de belangen van ouders en kinderen. Gelukkig sta ik aan de ontvangende kant van alle emails die daarover verstuurd worden en hoef ik daar verder niets mee te doen.
Leegte
De oudste kreeg na de eerste gymles zijn gymschoenen mee naar huis, omdat ze veel te klein geworden waren. Gelukkig kon ik online nieuwe bestellen en die eren dag later ophalen in het winkelcentrum. Een verlaten winkelcentrum midden op de dag oogt echt ontzettend leeg en vergaan. Terwijl ik stond te wachten op mijn pakketje stond er in de straat een meneer, wat ouder dan ik, de ramen van een herenmodezaak te zemen. Toen hij klaar was hing hij de kleding in de rekken voor de deur netjes. Alles zag er keurig netjes uit, voor klanten die niet binnen mogen komen. Zo triest. Ik had het idee dat hij maar gewoon probeerde te doen wat hij altijd deed in de hoop dat er snel verbetering zou komen. Ik heb echt met hem te doen.
Zelf mis ik de sportschool, het contact met de mensen en de energie die ze meenemen. Het gebrek aan uitzicht valt me deze lockdown zwaar. Ik merk dat ik erg vastgeroest zit in mijn eigen manieren. Mijn oplossing voor ieder probleem is schouders eronder en werken. Dit heeft me altijd veel gebracht en werkte altijd prima, alleen nu niet. Nu kunnen we alleen maar afwachten en moeten we ons aanpassen aan de situatie.
Als er in december duidelijk was geworden dat we tot de zomer geen les zouden geven, dan had ik tijdelijk een andere baan gezocht. Nu de maatregelen steeds voor een week of drie worden afgekondigd, ben ik steeds aan het voorbereiden voor het moment waarop je weer mag. Voor mijn gevoel ga ik iedere dag niet naar de sportschool. Op de dagen dat ik de jongste uit de opvang haal is dit het ergst. Ik heb dan mijn normale routine om naar het werk te gaan, alleen als ik aankom, dan kan ik direct omdraaien, de peuter ophalen en weer terug naar huis. Dat voelt echt vrij nutteloos. Maar goed, het is wat het is.
Aanpassingsvermogen & positief denken
Terwijl ik probeer om er het beste van te maken, lijken mijn kinderen van het geheel weinig last te hebben. Als ik de oudste doorvraag naar de situatie dan is er wel wat frustratie: 'Het coronavirus is stom, want daardoor mag alles niet!' Ook vond hij het heel erg dat hij niet naar school mocht. En hij mist zijn judolessen, de sportschool, de bso, zwemles en de dierentuin. Verder lijkt hij het te accepteren en het beste te maken van de dingen die nu wel kunnen.
Hoewel hij soms wat onzeker is over zijn eigen kunnen, is hij wel vaak positief over alles wat er op een dag gebeurd. Zo zei hij toen ik hem aan het begin van de lockdown vertelde dat hij voorlopig niet naar school mocht: 'Oh, mag ik dan een heleboel pyamadagen houden?' De heropening van de scholen werd ook onder luid gejuich ontvangen. De eerste week heeft hij gestraald van blijdschap om iedereen weer te zien. Ook de jongste is over het algemeen met alles blij. Als hij thuis is, roept hij: 'Ja, huis!' en als hij naar de opvang mag dan roept hij: 'Ja, andere kindjes!'
Het enige dat ik aan ze merk is dat ze erg moe zijn. Dat kan natuurlijk van lamlendigheid zijn door al die weken thuis, waarin er toch wat minder bewogen, gesport en buiten gespeeld is dan normaal, of van alle veranderingen en indrukken. Ik las wat verhalen online over kinderen die erg veel last hebben van alle beperkingen, en ik ben blij dat dat bij ons niet aan de hand is.
Denken in kansen en mogelijkheden
Vorig jaar stuurde iemand ons een berichtje wat in essentie zei: 'Denk ik mogelijkheden en kansen, want er kan meer dan je denkt.' Dat was precies op het moment dat we vorig jaar begonnen met buitenlessen verzorgen. Op dit moment zijn er binnen de regels misschien wel wat mogelijkheden om buiten, onder strenge voorwaarden iets te doen, maar dat voelt in de huidige situatie niet goed. Op de scholen wordt er in vaste groepjes gewerkt, met mondkapjes in oudere klassen en zijn er geen activiteiten waar klassen gemengd worden. Ook de BSO is gesloten, zodat klassen en scholen niet mengen. Ik zie niet voor me hoe we veilig contactsport kunnen beoefenen met groepen kinderen uit verschillende klassen en van verschillende scholen.
In verdedigingssport is, naast eigenvaardigheid, timing essentieel. De meest briljante actie op het verkeerde moment is nutteloos. Soms is het daarom beter om het goede moment af te wachten dan meteen te handelen. Met dat in het achterhoofd kijken we uit naar de volgende persconferentie en naar het moment waarop we weer veilig kunnen trainen.
'Nauwkeurige bestudering laat zien dat de meeste crisissituaties kansen zijn om ofwel vooruit te gaan, of te blijven waar je bent.'
-Maxwell Maltz-
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.