Waar zijn je schoenen? Hebben we alles? Doe je schoenen áán alsjeblieft! Schiet nou op. Een gemiddelde ochtend bij ons thuis. Net voordat we de deur uit moeten.
Het gehaast in de ochtend vind ik vreselijk. Het liefst start ik rustig op, maar dat lukt niet altijd. Ik was ook altijd een notoire laatkomer. Niet omdat ik niet op tijd wilde komen, of omdat het me niets kon schelen. Het lukte me gewoon niet zo goed.
Later had ik een baan met flexibele werktijden. Dan kun je niet te laat komen, alleen later dan je van plan was. Nu werken we in de middag en avond. Dat is ook prima.
Het ochtendritueel veranderde toen de oudste naar school ging. Het was afgelopen met rustig opstarten. Nu worden we iedere ochtend fris en fruitig - compleet met alle benodigde spullen - op het schoolplein verwacht. Ik probeer de dag ervoor alvast wat klaar te zetten, maar meestal blijft er genoeg over om de volgende ochtend toch te moeten haasten.
Dit paasweekend mochten de jongens een nachtje logeren bij hun tante. Gewoon voor de leuk. Zij hadden er heel veel zin in. Wij bleven gewoon thuis. Zodra ze weg waren, was het ontzettend stil in huis.
Normaal gesproken staan we niet stil bij de dagelijkse rituelen. Nu het anders is dan anders valt het ineens op.
1. De avond en het bedritueel
'Ga je mee naar bed?' vraag ik hoopvol aan de peuter. 'Hoeft niet bed', krijg ik steevast als antwoord. Meestal gaat hij dan toch mee naar boven. Stap één van het bedritueel is gezet.
Eenmaal in bed is het erg gezellig. Boekje lezen. Even knuffelen. Maar daarna gaat de trukendoos open. 'Mama, nog een boekje lezen?' In de hoop dat hij daarna lekker gaat slapen, geef ik toe. Nog één knuffel dan. Hij draait zich om.. En dan bedenkt hij ineens dat ie nog veel meer speelgoed in bed nodig heeft. Knuffels, auto's, treinen. Hij kan echt niet slapen zonder die ene auto. En die andere. Als ik toegeef, blijft hij bezig. Als ik nee zeg, wordt het een hysterische krijspartij. Linksom of rechtsom wordt het een strijd. Pfff. Eigenlijk is het iedere dag hetzelfde liedje. Het duurt even, maar uiteindelijk valt hij in slaap.
De avond dat de jongens uit logeren waren, moest ik nog wat werk doen. Ik begon na het eten achter de laptop.. En op een gegeven moment was het af. Huh? Dat kan dus ook gewoon. Geen onderbrekingen of spelletjes tussendoor. Ik was vergeten hoe dat was.
Daarna hadden we tijd voor elkaar. Gewoon gezellig kletsen over van alles en nog wat. Een keer Sam en Esther in plaats van papa en mama. Een gesprek voeren zonder dat er 'MAAAAMAAAA!!' doorheen geschreeuwd wordt. En zonder dat al het lawaaispeelgoed tegelijk aangezet wordt. Ik bleef wel de hele avond panisch op mijn telefoon kijken. Hoe hebben ze het? Moet ik ze alsnog halen? Heeft ze nog foto's gestuurd?
Ik heb ze echt heel erg gemist.
Het was ook onwerkelijk stil in huis. En leeg. Ook ons bed was leeg. Dat was dan wel weer lekker. Ruimte om te liggen, zelfs onder de deken. We zijn als een blok in slaap gevallen.
2. De nacht
De wekker gaat. De peuter was al wakker. Hij slaat enthousiast op mijn hoofd. 'Mama, wekker!' 'Kom, kom, beneden.' Het voelt alsof ik net sliep. Dat was waarschijnlijk ook zo.
De oudste had eng gedroomd, dus daar heb ik een tijdje bij gezeten. De jongste werd ook een paar keer wakker. Uiteindelijk is hij tussen ons in in slaap gevallen. Hetgeen wat me het meest bij is gebleven is het randje van het bed en het gebrek aan dekbed. En toen was het alweer ochtend.
Iedere nacht is er wel wat. Eigenlijk al ruim zes jaar. En nu ineens een hele nacht zonder onderbrekingen doorgeslapen. Heerlijk.
3. Ontbijt
'Mama, ik moet ochtendeten', zegt de oudste. 'Wat wil je?' vraag ik. Hij lust niet zoveel, dus de mogelijkheden zijn beperkt. Een appel wordt het. 'Ik ook', roept de jongste. Ik schil een appel en geef de jongste ook een stukje. 'Blèh, hoef niet appel', zegt de peuter terwijl hij uitgekauwde appel uitspuugt. 'Ik lust déze appel niet', meldt de kleuter direct daarna. Zucht. Het is weer zo'n ochtend. Ik besluit om het voorlopig te negeren en ga over tot aankleden en inpakken.
Op het aanrecht hebben ze een eierkoek van een paar dagen geleden gevonden. 'Mogen we die?' Ik probeer uit te leggen dat die niet meer zo lekker is, maar ze willen het toch proberen. Uiteindelijk knagen ze een eierkoek van een aantal dagen geleden weg. Er zit in ieder geval iets te eten in.. 'Hmmm, lekker', lachen ze samen. Dus.
Een ochtend zonder kinderen thuis was best even lekker. Goed geslapen, koffie, nieuws, social media kijken en de dag plannen. Helemaal zen. Het is ook een ongekende luxe om een bakje ontbijtgranen te kunnen eten zonder een peuter die perse een hapje wil proeven en het stiekem weer terug in je bakje spuugt als hij het toch niet zo lekker vindt.
4. Aankleden en de deur uitgaan
Ga je aankleden? De kleuter zoekt een kwartier door het huis naar zijn kleren. Hij slaat voor het gemak zijn kledingkast over. Ook het door mij klaargelegde setje ziet hij niet. Als we op het punt staan om de jas aan te doen, komt hij in zijn pyjama aangerend. 'Ik heb geen kleren.' Eenmaal aangekleed gaat het treuzelen gewoon verder. Wat heb ik mee in mijn broodblik? - Dat wil ik niet.
De peuter kan er ook wat van. Een poepluier precies op het moment dat je - eindelijk - de auto instapt. En vervolgens met een schone luier echt niet meer de auto in wil..
Normaal gesproken heb ik ruim twee uur nodig - bijna drie als ik zelf nog wil douchen - tussen opstaan en de deur uitgaan. Ja, ik vraag me ook nog steeds af wat er in dit tijd gebeurt, maar als ik later opsta, zijn we onherroepelijk veel te laat.
Ik dacht dat het door mijn eigen chaos kwam. Misschien te druk, overwerkt of nog steeds een notoire laatkomer. Maar dankzij deze logeerpartij weet ik het weer. Het komt door de kinderen. Alles duurt gewoon 3x zo lang. Het maakt niet uit wat voor dag het is en hoe goed ik dingen voorbereid. Er is altijd wat.
Waarschijnlijk herkennen meer ouders dit. Maar dat doet niets af aan de worsteling. Op het moment dat je peuter de auto niet in wil, of je kleuter al tien minuten bezig is met zijn schoenen aan doen en je écht niet hoeft te helpen omdat hij het zelf kan, dan is er weinig wat je kunt doen om het proces te versnellen. Hoe frustrerend ook.
Ik was het echt vergeten. Vergeten hoe makkelijk het was zonder zorg voor kleine kinderen. Binnen drie kwartier had ik rustig koffie gedronken en ontbeten, gedoucht en alles ingepakt. Volledig klaar om weg te gaan. De rest van de tijd heb ik gebruikt om door het huis te lopen op zoek naar de dingen die ik vergeten was, maar ik had alles.
5. Gezellig
Ik was 's morgens dus wat vroeg om de jongens weer op te halen bij hun tante. Zo fijn om ze weer te zien en te horen. Ik heb ze echt gemist.
'Ik ga nog niet mee hoor', riep de oudste meteen toen hij me zag. Dat hadden we ook afgesproken, maar hij was dat even vergeten. Hij had zelf bedacht dat hij vijf nachten bij zijn tante bleef logeren. Dat kon best vond hij, want hij hoefde pas dinsdag weer naar school. Helaas voor hem moest tante ook werken en ging dat feest niet door. Maar hij mocht wel de ochtend blijven, zodat hij nog even zonder zijn kleine broertje bij zijn tante was. Even qualitytime.
De peuter gaf me een paar stevige knuffels en ging blij mee naar de auto. Om er vervolgens niet in te willen. Na een kwartier discussie ging hij toch mee naar de opvang. Ik twijfelde nog om hem toch mee naar huis te nemen. Maar zodra hij de andere kindjes zag, was hij alweer blij onderweg om te gaan spelen. En had hij geen oog meer voor zijn moeder.
Ook 's middags had de kleuter de grootste moeite om mee naar huis te gaan. Nog even dit, nog even dat. Kunnen we nog even blijven? Na heel veel getreuzel was hij eindelijk mee naar huis. Hij had het echt genoten. Gelukkig is het thuis stiekem ook wel gezellig.
Zij hebben het geweldig gehad. En wij hebben weer eens een nacht aan één stuk door kunnen slapen. Een ongekende luxe die heel erg welkom was. Het geheel is zeker voor herhaling vatbaar.
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.