Op middelbare school kregen we een opdracht over idealen. Wat zijn idealen? En wat zijn die van jou? Naast een aantal filosofische inzichten, had een aantal van mijn klasgenoten heel helder voor ogen hoe zij hun steentje gingen bijdragen aan een betere wereld. Bijdragen aan een beter klimaat, zorgen voor anderen, iets toevoegen, allemaal grootse dingen. Ik vond het heel erg lastig om helder te hebben wat ik nou het belangrijkste vond.
Wat zijn idealen?
Idealen worden vaak gezien als omvangrijke zaken zoals wereldvrede, armoedebestrijding of een beter klimaat. Ook op kleinere schaal kunnen mensen aan idealen werken, zoals bijvoorbeeld iemand die zijn eigen carbon footprint probeert te reduceren, die zich inzet voor het harmonieus samenleven in een woonwijk, of iemand in de palliatieve zorg heel waardevol is voor mensen. Idealen lijken mensen een richting en levensdoel te geven.
Als puber vond ik dat heel erg mooi, maar ik zag ik echt niet wat ik daar mee zou kunnen doen. In die opdracht krabbelde ik uiteindelijk op papier wat ik dacht dat het meest gangbare ideaalbeeld was in ons land, namelijk een eigen huis met een tuin, een liefdevolle relatie, 2,3 kinderen, een station auto en een hond was. Ik kon er voor mezelf geen voorstelling van maken toen, maar als iedereen daar naar streeft, en zijn leven inricht met dit als doel, dan zal er waarschijnlijk wel iets inzitten.
Terugkijken
Volgende week wordt ik 40 jaar en de middelbare school is alweer lang geleden. Normaal gesproken sta ik niet zo stil bij mijn leeftijd, zo erg dat ik soms zelfs even moet rekenen als iemand vraagt hoe oud ik ben. Alleen ben ik me er de laatste tijd wel bewust van. 40 is een leeftijd waarin je voor mijn gevoel echt in een andere leeftijdscategorie en doelgroep komt. Zo is Serious Request dit jaar volledig aan me voorbij gegaan, maar wist ik wel precies wanneer de Top 2000 van start ging. 40 is ook buiten het voorstellingsvermogen van de meeste pubers. Dat meisje wat ik op de middelbare school was, die vond namelijk dat idealen iets waren voor later. Voor als je oud bent, 40 ofzo.
Bijdragen aan je omgeving
Op de middelbare school hebben we een weekend doorgebracht in een klooster. Het was een hele mooie ervaring. We draaiden het hele weekend mee in het ritme van het klooster en mochten ook vragen stellen aan de zusters. Een van hen vertelde dat ze het klooster in was gegaan om goed te doen. Een mooi ideaal en alleen begreep ik niet waarom ze dat hier deed. Wat was er nou voor onrecht in het klooster? En wat voor goeds kun je dan doen? Ik vroeg haar waarom ze dat hier deed en niet bijvoorbeeld een school in een derde wereld land ging helpen. Wat ze vertelde is me altijd bij gebleven, namelijk dat je niet perse ver weg hoeft te gaan om iets goeds te doen. Niet iedereen heeft hele grote problemen, maar ook voor ‘kleinere’ problemen is het erg fijn om een luisterend oor en een beetje hulp te hebben. Zij begeleidde zusters die net in het klooster kwamen en met veel vragen worstelden. In het leven van die zusters was zij heel bepalend en essentieel. En op die manier was zij heel waardevol voor haar omgeving.
Een aantal van mijn oud klasgenoten volg ik op facebook en het valt me op dat veel van hen heel waardevol zijn voor hun omgeving. Ze leveren een positieve bijdrage op een schaal waar ze invloed op hebben en zijn op die manier een hele waardevolle toevoeging. Idealen waargemaakt in de praktijk.
Onze bijdrage
Ook wij kunnen met de sportschool denk ik een hele positieve bijdrage leveren aan onze omgeving. Zo kan een kind wat eerst onzeker was nu zelfverzekerd iets nieuws uitproberen, of voor zichzelf opkomen als dat nodig is. Zo kan ook iemand die goed heeft leren valbreken relatief goed terecht komen bij een onverwachte val van de trap, waardoor een potentieel vervelende situatie afgewend is. En het belangrijkste, we proberen mensen een plekje te geven waar ze zichzelf kunnen zijn en zich kunnen ontwikkelen, weerbaarder te worden, fysiek handiger te kunnen worden en vooral inzicht in zichzelf te krijgen.
Ik dacht tijdens mijn studie dat ik het beste bij kon dragen aan de samenleving door te studeren en een goede baan te hebben, maar inmiddels denk ik dat we door met mensen te werken op de sportschool en iets te doen waar we zelf echt door geraakt zijn veel waardevoller kunnen zijn voor onze omgeving.
Op persoonlijke schaal hebben we inmiddels zelf een huis met een tuintje op het zuiden, tweedehands Volvo en twee ontzettend leuke kinderen (al zeg ik het zelf). Geen groots ideaal, maar wel een enorme toevoeging op persoonlijk niveau. Ook zijn onze ouders enorm blij dat we kleinkinderen geproduceerd hebben en af en toe langskomen.
Later is nu
Van alle idealen die we met de klas benoemd hebben die dag zijn wereldvrede, armoedebestrijding en de opwarming van de aarde proberen te verminderen nog steeds erg actueel. Ik hoop van harte dat mijn kinderen het meemaken dat er op grote schaal gewerkt wordt aan een betere wereld, dat de klimaatdoelstellingen gehaald worden en dat de armoede minder wordt, en vooral dat mensen blijven proberen om hun steentje bij te dragen.
Het is eerste kerstdag. Een rustige kerstdag die we alleen met ons gezin vieren, heel anders dan andere jaren. We gaan voor het eerst met z’n vieren gourmetten. De top 2000 staat aan en ineens dringt tot me door: dit is het, het ultieme ideaal.
‘Mama, mag ik van tafel? En wil je spelen?’ Het moment is alweer voorbij. Terug naar de dagelijkse realiteit van een kleuter en peuter die graag even aandacht willen. Mijn ideaal in deze fase van mijn leven is dat we voor onze kinderen een fijn en gezellig thuis kunnen bieden, zodat zij zich goed ontwikkelen en zich straks op hun beurt in kunnen zetten voor grote en minder grote idealen. En dat als ze straks groot zijn ze later nog eens langs komen met de kerstdagen.
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.